Bob van Schijndel is gepensioneerd politicus en was eind jaren 70 initiatiefnemer van het Homomonument.

Op 4 mei 1970 wilden homojongeren een krans leggen bij het Nationale monument op de Dam. Zij werden door de politie hardhandig verwijderd. Op dat moment werd er al gezegd: ‘dan moeten we maar een eigen monument maken’.

Eind jaren ’70 werd er meer bekend over de verzwegen geschiedenis van de homovervolging in WO II. Toen, mei 1979, kwam dat idee voor een eigen monument weer bij me op. Het heeft nog wel tot 1987 geduurd voor het monument er lag.

Er is in het ontwerp gekozen voor roze driehoeken, omdat homo’s in de concentratiekampen een roze driehoek moesten dragen. In de jaren ‘70 droeg iedereen een roze driehoekje om te laten zien: ik ben homo. Van teken van onderdrukking werd het tot symbool van onze emancipatiestrijd. Nu zijn dat de regenboogkleuren.

Het homomonument is voor mij een ontmoetingspunt gericht op waakzaamheid tegen vormen van homodiscriminatie en homovervolging. Als er iets ernstigs gebeurt in de wereld, zoals de aanslag op de homoclub in Orlando, wordt er spontaan een bijeenkomst georganiseerd.

Karin Daan (ontwerper van het monument) en ik waren bij de onthulling van het homomonumentje in Madurodam.